پرونده هسته ای دستاویزی برای امریکا و هم پیمانان آن بود که از طریق آن اقدامات ضد ایرانی خود را با قالبی بشردوستانه استتار و افکار عمومی جهانی را مجاب نمایند.
اما در این میان اشتیاق ایالات متحده امریکا به ادامه تحریم ها برکسی پوشیده نیست. لذا باید هم زمانی تصمیمات ایران ستیزانه نهاد های قانون گذاری این کشور با این توافق تاریخی - درست در زمانی که قطار مذاکرات به ایستگاه پایانی نزدیک شده - را نوعی حواله نمودن سناریوی ایران هراسی از رئیس دولت به این قوا تفسیر کرد.
در واقع جاگذاری یک تهدید با تهدیدی دیگر و واگذاری خطابه های تحریمی از رئیس دولت به سایرین، استراتژی جدید آنان است و علی رغم اختلاف نظر احزاب داخلی، در ضدیت با ایران توافق دارند که می توان به مصوبه اخیر مجلس نمایندگان امریکا در خصوص لغو روادید و تائید آن از سوی رئیس جمهور، طرح تحریم های ایالتی علیه ایران از سوی برخی از ایالت ها و نیز نامه 36 سناتور جمهوریخواه به اوباما و درخواست لغو نکردن تحریم ها اشاره کرد.
خیز کاندیداهای ریاست جمهوری در سبقت از یکدیگر و تلاش بر رد یا بی اثر دانستن مفاد هرگونه توافق در دولت آینده این کشور نیز از این زاویه قابل ارزیابی است که تداعی کننده نوعی وزن کشی سیاسی میان دو حزب دموکرات و جمهوریخواه می باشد.
ضمن اینکه برخی از کشورها همچون عربستان یا کانادا به مهره های نیابتی تبدیل شده که در صددند با طرح اتهاماتی نخ نما و به امید صدور قطعنامه ای ضد ایرانی در شورای امنیت یا سایر نهاد های وابسته به سازمان ملل، این پیروزی دیپلماتیک را به کام مردم تلخ نمایند.
بنابراین اینگونه برداشت می شود که واشنگتن هنوز هم آماده اصلاح رفتار و تغییر سیاست های خود نیست و همچنان میل دارد به تنگ نظری های امریکایی ادامه دهد.
گویی پس از سال ها مذاکره و چرخش لحن انقلابی ایران به دیپلماتیک، دولت ایالات متحده بازگشت و اجرای غیر مستقیم مجازات ها را در دستور کار قرار داده و تنها به دنبال برداشتن تحریم های مک دونالدی است نه رفع تحریم از نیاز های اساسی.
ذکر این نکته ضروری می نماید که جدا کردن برنامه های نظامی ایران از برنامه هسته ای هیچگاه مورد رضایت امریکا نبوده و از نظر این کشور پیشرفت های موشکی ما منافع آنها را در منطقه به خطر انداخته و تهدیدی بالقوه برای امنیت اسرائیل محسوب می گردد و همین امر از دلایل توسل به روش های ستیزه جویانه از سوی سناتور هایی است که در نقش لابی های صهیونیستی عمل می کنند.
اکنون همه چیز بر روی کاغذ خوب به نظر می رسد و نوید اتفاقات امید بخش را می دهد اما استفاده گاه و بی گاه از عباراتی همچون «گام های مهمی برای حصول به نتیجه نهایی باقی مانده است» حکایت از ادامه بهانه تراشی های امریکایی دارد.
البته هنوز هم دولت و مردم امیدوارند با اجرای عملی مفاد توافق، وضعیت موجود بهبود یابد چرا که ممکن است این سیاه نمایی به این دلیل باشد که باید دولت واشنگتن پاسخی روشن به افکار عمومی داخلی در خصوص رفع تحریم های ظالمانه بیابد زیرا نمی تواند به یکباره دشمنی های دیرینه خود را انکار و تهران را عاری از هرگونه خطایی معرفی کند.
قدر مسلّم، مطالب پیش گفته به معنای زیر سوال بردن اصل مذاکرات هسته ای نیست و بسیاری از صاحب نظران، حصول به نتیجه عملی و منطقی در این ماراتن را بزرگ ترین دستاورد دیپلماتیک قرن بیست و یکم می دانند و شکی نیست که مذاکرات ایران و گروه 1+5 آثار مثبت و فراوانی داشته که از جمله می توان به شناسایی ایران هسته ای و رسمیت یافتن برنامه هسته ای آن، توجه به رویکرد تعاملی و نیز تغییر رویه گفتگو با سایر کشورها - به ویژه اتحادیه اروپا - از گفتگوهای انتقادی و جامع به«گفتگوهای سطح بالا» و تسهیل در مراودات تجاری با فعالان اقتصادی بخش خصوصی و دولتی سایر کشور ها اشاره نمود.
نتیجه آنکه باید همچنان توافق هسته ای را به عنوان یک آزمون موفق از پیروزی دیپلماسی و به تعبیر دکتر ظریف «درسی برای دیپلماسی بین المللی» توصیف کرد و نه تنها راه حل مشکلات کنونی کشور.
