تابناک فارس به نقل از فارس: بانوان قهرمان که نه تنها قهرمان، بلکه الگویی سالم برای جامعه بانوان هستند در معرض کم لطفی ارگانهای ورزشی شهرستان، استان و کشور قرار دارند که این باعث تاثیرات منفی روحی روی آنها شدهاست؛ این عوامل همانگونه که تا به امروز بسیاری را از اواسط راه و در مرز قهرمانی به عقب رانده است بقیه را نیز به مرور به همین مسیر سوق میدهد و دیگر از درخشش بانوان چیزی به گوش نمیرسد که این حیف و برای جامعه مایه تاسف است.
قهرمانی در عین محدودیت
مریم خدابنده در سال ۷۱ و در روستای میانشهر فسا متولد شده و پس از مدتی از تولدش به علت مریضی ناشنوا میشود. او دارای مدرک لیسانس تربیتبدنی است. از سال ۸۱ رشته تکواندو را شروع کرده و در سال ۹۰ وارد تیم ملی تکواندو ناشنوایان شدهاست.
این بانوی ورزشکار در گفتوگو با فارس اظهار میکند: در مسابقه آسیایی کره جنوبی و تایوان، المپیک بلغارستان و ترکیه مدال برنز را کسب کردهام و در مسابقات المپیاد کشوری ۴ دوره در تهران و یک دوره در یزد شرکت و موفق به کسب مدال طلا شدم. همچنین در مسابقه بین دانشگاهی که همین امسال در سمنان برگزار شد با غیر ناشنوایان به مسابقه پرداختم و سوم شدم و اکنون در حال تمرین برای مسابقات سال ۹۸ که در هنگکنگ برگزار میشود، هستم.
قهرمان تکواندوکار میانشهری دلیل شیراز رفتنش برای سکونت را سختی رفت و آمدها، نبود امکانات برای تمرین و مربیهایی در سطح بالا عنوان میکند و میگوید: در شیراز شرایط بهتری را دارم. در حال حاضر زیر نظر سارا نوروزی تمرین میکنم و در حدی مشغول تمرینات هستم که شرایط سرکشی به سالن فاز یک در فسا که تربیت بدنی آن را به علت مقام آوریهای المپیکیام دراختیارم قرار داده است را ندارم و مربیهایی را برای تمرین به ورزشکاران مشغول در آن سالن، به کار گرفتهام.
ناشنوایان را مانند بقیه ببینید!
خدابنده میگوید: به وزیر ورزش، نماینده فسا و چندین جای دیگر برای درخواست دادن کاری رسمی، نامه فرستادم اما هیچ جوابی نگرفتم که این باعث دلگیری من شده است. چرا نه تنها به من بلکه به همنوعانم که مانند من ناشنوا یا کم شنوا هستند به دید دیگران نگاه نمیشود و این باور را ندارند ماهایی که توانایی مقام آوریهای جهانی را داریم توانایی کار کردن را نیز داریم؟!
وی ادامه میدهد: درست است که از راههای دیگر هوای ما را دارند اما حقمان نیست که پس از این همه سختی کشیدن کاری نداشته باشیم. ما ورزشکاران ناشنوا هم از این موضوع و هم از کمرنگ دیده شدنهایمان توسط رسانهها دلگیریم که اینها باعث تضعیف روحیهی ورزشکار میشود.
این بانوی ورزشکار فسایی تاکید میکند: تمام مدالهایم را به شهدا، شورا و شهردار میانشهر تقدیم میکنم که زحمات زیادی را برای من کشیدهاند.
ورزش تنها مختص پولداران!
کبری هرمزی متولد ۶۹، دارای مدرک کارشناسی فیزیک هستهای و فعال در رشتههای ورزشی کاراته، آمادگی جسمانی، پیلاتس، کبدی و دفاع شخصی است.
این ورزشکار فسایی از فعالیتها و سابقه کاریاش چنین میگوید: درجه ۲ مربیگری کاراته، اولین داور ملی کاراته درفسا، بنیانگذار رشته پیلاتس در شهرستان، مدرس پیلاتس، مربیگری و داوری درجه ۳ در رشته ورزشی کبدی، مربیگری درجه ۳ در رشتههای آمادگی جسمانی، دفاع شخصی و سلاح سرد، نائب رئیس هیئت کاراته در شهرستان، رئیس کمیته پیلاتس شهرستان، مربیگری تیم دانشگاه علوم پزشکی، دانشگاه سراسری، پیامنور و فرهنگیان در فسا، سرپرستی تیمهای دانشگاه برای اعزام به مسابقات دانشجویی و نائب رئیس هیئت کبدی فسا هستم.
وی مطرح میکند: یک طلا و۲ برنز از مسابقات کاراته کشوری، یک برنز از المپیاد استان در رشته کاراته و مقامهای دیگری نیز به صورت انفرادی در استان داشتهام. در مسابقات تیمی مقام سوم کشوری و مقام اول استانی در دفاع شخصی و در رشته آمادگی جسمانی مقام سوم آموزشگاههای استان را کسب کردهایم.
هرمزی به ورزشکاران کنار کشیده و مسابقات از دست رفته به علت کمبود بودجه اشاره میکند و میگوید: از سال ۸۷ تیم منتخب استان بودیم اما تا به امروز یک مرتبه هم اسپانسری برای حمایت مالی از تیممان نداشتیم به همین علت مسابقات برون مرزی را نتوانستیم برویم. مثلاً من خودم به مسابقات برون مرزی کاراته و داوری لیگها دعوت شدم اما به علت نداشتن هزینه سفر نتوانستم شرکت کنم.
این قهرمان رشته کاراته ادامه میدهد: تمام ورزشکاران از هزینههای خانواده و شخصی خود خرج مسابقات و تمرینات میکنند؛ کاراته مخارج کمتری نسبت به شاخههای دیگری از ورزش دارد اما همان هم نزدیک به یک سال است ورزشکارانی که قهرمان استانی شدند و توانایی آوردن مقامهای کشوری هم داشتند بهدلیل نداشتن توانایی پرداخت این هزینهها، کنار کشیدند، حتی ۳ بازیکن از تیممان برای لیگ کاراته کشوری به تهران رفتند و درخشیدند اما مرحله دوم آن که در اردبیل برگزار میشد را نتوانستند شرکت کنند.پیشروی با این روال ورزش را تنها مختص افرادی میکند که توانایی مالی بالایی دارند.
وی عنوان میکند: رئیس اداره ورزش فسا میگوید خود رشتهها باید درآمدزا باشند تا بتوانند اسپانسر جذب کنند در صورتی که کاراته یک ورزش انفرادی است و اسپانسری از او حمایت نمیکند. اما در کنار حمایت نشدنهای ما پروژههای عمرانی در خصوص خود ورزش در حال پیشرفت است؛ ساخت و ساز عمرانی بسیار خوب و نیاز ورزشکار است اما تا ورزشکار توانایی مالی و روحی مسابقات رفتن را نداشته باشد این مکانها دیگر کاربردی برای او ندارند.
یک گلایه از مسوولان
هرمزی با تاکید به اهمیت حمایتهای روحی و انگیزشی ورزشکار میگوید: در کشور و استان در اسفند و فروردین ماههای هر سال از ورزشکاران تقدیر میشود اما در فسا نه از ورزشکار و نه از مربی تجلیلی صورت نمیگیرد. با اینکه رشته ما بهترین رشته در فسا است اما هیچکس و هیچجا جز خود هیئت از مربیهایش تجلیل نمیکند. حرف دل بچههای ما این است که هیچ حمایت روحی و مالی در زمان اعزام با هر سطح مسابقهای از ما نمیشود و زمانی که با هزینه شخصی خود به مسابقات رفته و مقامآوری میکنیم هیچ تقدیری از ما نمیشود و هیچ جا دیده نمیشویم.
قهرمان فسایی تصریح میکند: فروردین و پس از آن در شهریور ماه برای اخذ مدرک درجه۲ مربیگری بینالمللی پیلاتس در کنار اساتید غیر ایرانی و سطحی بسیار بالا، راهی تهران شدم؛ با اینکه قبل از رفتن به مسوولین اداره ورزش و جوانان گفتم که من به این دورهها میروم، اما پس از بازگشت هیچ تقدیری حتی تلفنی از من نکردند.من نیز مدتهاست که گزارش مقام آوری و مسابقات تیمی و و انفرادی را به اداره نمیدهم چون زمانی که دیده نمیشود این کار، تلاش بیهودهای است.
قهرمانان ناشناس!
وی اظهار میکند: اگر از ورزشکاران حمایت روحی و مالی نشود انگیزه مربیان و ورزشکاران پایین آمده و به دنبال آن از تعداد قهرمانان، الگوهای ورزشی و مربیان با سابقهای که میتوانند با تجربه خود ورزش فسا را پویا نگه دارند، کم میشود. ما از مسوولان تقاضا داریم نسبت به هیئتهای ورزشی نگاه مثبتتری داشته باشند. همیشه نیازهای مادی نیست، ورزشکار به حمایتهای روحی هم احتیاج دارد او نیاز دارد که حداقل به عنوان یک الگو برای بانوان دیگر، دیده و شناخته شود. ورزشکاران فسایی برای خود مردم شهرستان هم شناخته شده نیستند یا حداقل این قهرمانان نیاز دارند در موقع اعزام به مسابقات، مسوولین ورزشی شهرشان را برای گرفتن روحیه ببینند تا متوجه شوند که تلاشهایشان توسط آنها دیده میشود.
بانوانی به استقامت کوه
سیده نارسیس خادمی، متولد ۶۷ و دارای مدرک کارشناسی ارشد زمین شناسی است و فعال در رشته کوهنوردی بوده وسرپرست گروه کوهنوردان خانم در فسا است.
سرپرست کوهنوردان بانوی شهرستان فسا میگوید: از سال ۸۶ که وارد دانشگاه شدم با توجه به رشته تحصیلیام وارد این شاخه از ورزش شدم و حدود ۵ سال است که به صورت تیمی و هیئتی زیر نظر فدراسیون در حال فعالیت هستم و تا به حال ۱۴ قله بالای ۳ هزار متر را فتح کردهایم که ۴ قله آن بالای ۴ هزار متر بوده است که بانوان فسایی به تنهایی و بدون امکانات قلههایی را فتح کردند که بسیاری از آقایان توانایی صعود به بالای آن قلهها را ندارند.
خادمی از دیده نشدنها گلایه میکند و میگوید: انعکاس ندادن صعودهای بالای ۳ هزار متر ما کم لطفی در حقمان و دارای بار منفی است که باعث میشود در ذوق کوهنوردان خورده شود. بانوانی که در کنار تمام سختیهای این ورزش به بالاترین قلههای کشور صعود کردهاند، مایه افتخارند و حقشان است که دیده و شناخته شوند. چرا آقایانی که دو ماه است شروع به فعالیت کردهاند بسیار از سمت رسانهها دیده شدهاند در حالی که ما ۵ سال است که فعال هستیم اصلا دیده نشدهایم؟؟
مظلومترین رشته ی ورزشی
وی اظهار میکند: گرانترین، مظلومترین و سختترین ورزش، کوهنوردی است. یک کوهنورد برای صعود به کوههای معمولی به حداقل یک میلیون تومان و صعودهای سنگینتر به ۵ میلیون تومان تجهیزات نیاز دارند. هر تیم کوهنوری برای صعود، به تجهیزات ایمنی نیاز دارد که هیئت به دلیل گرانی زیاد، این وسایل را در اختیار ما قرار نمیدهد و ما مجبوریم قبل از هر صعود این تجهیزات را از هلالاحمر یا آتشنشانی اجاره کنیم.
این بانوی کوهنورد فسایی ادامه میدهد: هر کوهنورد تنها ۳۰ کیلو گرم وزن کولهپشتیاش است. او مسیرهایی را طی میکند که ریسک زیادی را میطلبد و بعضاً از شدت سرما، برف و باران، مشکلات تنفسی و وجود انواع حیوانات، در هر صعودمان امیدی به زنده بازگشتنمان نیست؛ ما تمام این سختیها را به علت عشقمان به این ورزش تحمل میکنیم و تا زمانی که حرفها و تلاشهایمان انعکاس داده شود ادامه میدهیم. کنار تمام اینها نیاز به حمایت شدن از سمت اداره ورزش، فدراسیون، دولت و مردم هم از نظر روحی و هم مادی داریم.
خادمی در صحبت تکمیلیاش میگوید: حرف تمام ورزشکاران در جمله «هر چند کوهنوردان بر سکوی افتخار نمیایستند و در میادین ورزشی برایشان فریاد نمیکشند اما رشتههای محبت قلبهای آنان را به یکدیگر پیوند داده است» آورده شده است.
پس از صحبت با ورزشکاران به سراغ رئیس اداره ورزش شهرستان فسا رفتم.
امید ابوالفتحپور در گفتوگو با خبرنگار فارس با بیان اینکه بودجهای با عنوان «کمک به قهرمانان» نداریم عنوان میکند: حمایت قهرمان تا زمان رفتن به سکو و اخذ مقام قهرمانی شهرستان وظیفه ما و پس از آن دیگر با ما نیست و این حمایتها باید از سمت اداره کل و در مقامهای بالاتر از سمت فدراسیون باشد.
ورزشکار تابع احساسات است!
وی در ادامه با شنیدن دغدغه ورزشکاران شهرستان میگوید: اصلاً نباید با ورزشکار مصاحبه کرد زیرا او تابع احساسات است و معقولانه چیزی را نمیگوید و از وضعیت بودجهای ما خبر ندارد و آگاه نیست که تمام هزینهها از سمت خیرین به اداره تزریق میشود. دیدگاه من این است که اگر قهرمانی نگاهش به دستان من باشد دیگر قهرمان نیست.
رئیس اداره ورزش و جوانان فسا افزود: من ورزشکاران خانم فسا را میبینم و از آنها تقدیر نیز میکنم و درصد توجه به بانوان نسبت به آقایان ورزشکار ۶۰ به ۴۰ است. منبع درآمد اداره از سوی سالنهای ورزشی است که در حال حاضر درآمدزاترین سالن فسا را در اختیار مریم خدابنده قرار دادهایم که با آن برای خود درآمدزایی میکند و همچنین ما هم اکنون در حال ساخت سالنی ورزشی با هزینهای بالغبر ۲ میلیارد تومان در کنار دادگستری جدید شهرستان برای بانوان ورزشکار هستیم. اما انگارفراموش میکنند لطفهایی که در حقشان صورت گرفته البته حق هم دارند چون لیاقتشان بیش از اینهاست اما خب اداره پولی برای حمایت از آنها بیش از این را ندارد.
قهرمانپروری نه حمایت از قهرمان
ابوالفتحپور مطرح میکند: هدف ما قهرمان پروری است و به همین منظور از ابتدای تابستان ۹۷ تاکنون ۱۴۰ تا ۱۵۰ نفر از ایتام را تحت پوششمان قرار دادیم تا بتوانیم از آنها قهرمان بسازیم.
بانوان ورزشکار و قهرمان اهل فسا که نه تنها به علت قهرمانی بلکه به عنوان یک الگوی نمونه و سالم برای زنان و دختران جامعه نیز باید دیده شوند و مورد قدردانی قرار گیرند؛ این روزها از سوی رسانهها و مسوولان آنقدر مظلوم واقع شدهاند که حتی هم شهرستانیهایشان نیز آنها را نمیشناسند و این کم لطفیهایی است که در حال به زوال کشاندن روحیه ورزشکاری آنهاست.