خسرو ملکی، ۷۵ ساله و بازنشسته است، او پیش از پیروزی انقلاب در شهربانی مشغول کار بود، اما به دلایل سیاسی از این مجموعه اخراج می‌شود و به قول خودش به بیابان می‌زند تا از طریق رانندگی امور زندگی‌اش را بگذراند.
اغلب سالمندان و بازنشستگان همدان در محوطه آرامگاه بوعلی گرد هم جمع می‌شوند، با یکدیگر درد و دل می‌کنند و از دغدغه‌های کوچک و بزرگ خود می‌گویند تا روز‌های فراغت از کارشان را بگذرانند، البته بماند که خیلی از بازنشستگان نیز درگیر مشکلات‌اند و فرصت یا انگیزه‌ای برای این دورهمی حداقلی ندارند.
به گزارش فارس، آرامگاه بوعلی پاتوق مردان و زنان سپیدمویی است که اغلب بازنشستگان ادارات دولتی و نهاد‌های خصوصی هستند. برخی از آن‌ها بیش از ۲۰ سال است بازنشسته شده‌اند. سال‌های طولانی است که سالمندان و بازنشستگان اطراف آرامگاه دورهم جمع می‌شوند و وقت می‌گذرانند.
حوالی ساعت ۱۷ است، خودم را در جمع گروهی ۱۰ نفر می‌گنجانم، وقتی که می‌گویم خبرنگارم، یکی از بازنشستگان کارت شناسایی می‌خواهد، دیگری با خنده می‌گوید که او بازنشسته شهربانی است و به همین دلیل دقیق است. کیفم را زیر و رو می‌کنم تا بالاخره کارتی پیدا کنم، نشان می‌دهم و حالا که یک نفر تأیید کرد بقیه اعضای گروه قبول می‌کنند. ابتدا با «پرویز نوقان» که ۷۳ سال دارد و بازنشسته دارایی سابق است، هم‌کلام می‌شوم.
او زمانی نیز رئیس کانون بازنشستگان استان همدان بود، صحبت‌هایش را درباره وضعیت دوران بازنشستگی و مشکلاتی که دامن این قشر را گرفته این طور آغاز کرد: ۲۰ سال پیش که بازنشسته شدم وضعیت مالی خوب بود چراکه کل بازنشستگان حقوق یکسانی دریافت می‌کردند و پس از تصویب تبصره ۸۵ حقوق رئیس و کارمند معمولی متفاوت شد.
هر روز دو نوبت دور هم جمع می‌شویم
وی با بیان اینکه شرایط فعلی باعث شده کارمندان معمولی با مشکل مالی مواجه شوند افزود: بازنشستگی برای افرادی که فرزندانشان ازدواج کرده و یا شغل داشته باشند، دوران خوبی است، اما برای آن‌هایی که هنوز فرزندانشان با مشکل شغل و ازدواج درگیر هستند، روزگار خوشی نیست.
رئیس سابق کانون بازنشستگان استان همدان با اشاره به اینکه در جمع بازنشسته دارایی، نیروی انتظامی، نیروی هوایی، استانداری و ... حضور دارند تصریح کرد: هر روز از ساعت ۴ بعدازظهر دور هم جمع می‌شویم، البته گاهی صبح‌ها هم دورهمی داریم.
وی ادامه داد: برخی از بازنشستگان در نوبت صبح در فروشگاه‌های فرزند خود مشغول هستند و یا نوه‌های خود را نگهداری می‌کنند، آن‌ها نه تنها درآمدی ندارند بلکه باید هوای فرزندان خود را داشته باشند.
نوقان با بیان اینکه نه متولیان امر به فکر ما هستند و نه خودمان به فکر خودمان خاطرنشان کرد: اکثر سالمندان دچار فرسودگی اعضا و جوارح هستند گاهی در دورهمی‌ها افراد بیمار دچار مشکل می‌شوند و ما با ۱۱۵ تماس می‌گیریم که به بیمارستان منتقل شوند.
وی با اشاره به اینکه بیماری یکی از مسائل سالمندان است گفت: تأمین دارو و هزینه انجام عمل‌های جراحی برای بازنشستگان دشوار است و بیمه‌های تکمیلی به سختی هزینه‌های خدمات پزشکی را پرداخت می‌کنند.
خسرو ملکی، ۷۵ ساله و بازنشسته است، او پیش از پیروزی انقلاب در شهربانی مشغول کار بود، اما به دلایل سیاسی از این مجموعه اخراج می‌شود و به قول خودش به بیابان می‌زند تا از طریق رانندگی امور زندگی‌اش را بگذراند.
وی با بیان اینکه مهمترین دغدغه سالمندان مسائل اقتصادی است اظهار کرد: ما حداقل حقوق را دریافت می‌کنیم و گذران زندگی در این شرایط اقتصادی طاقت‌فرساست.
این سالمند با اشاره به اینکه اکثر سالمندان بازنشسته مشغول جمع‌آوری سوابق کاری خود هستند که اغلب در این حوزه با بی‌مهری‌های مواجه می‌شوند افزود: خدماتی که در زمینه درمانی ارائه می‌شود به طور کامل مشکلات درمانی ما را حل نمی‌کند.
وی با بیان اینکه پدر و مادر تا زمانی که در قید حیات هستند دغدغه فرزندانشان را دارند تصریح کرد: در حال حاضر فرزند تحصیلکرده من بیکار است و یکی از مهمترین دل‌نگرانی‌های من و مادرش محسوب می‌شود.
تشکل‌های ویژه بازنشستگان در شهر‌های کوچک موفق نمی‌شود
محمود دارابی هم با ۶۰ سال سن و ۱۰ سال سابقه بازنشستگی گفت: بیشتر کار‌های خانه را انجام می‌دهم البته هستند افرادی که در دوره سالمندی و بازنشستگی منزوی می‌شوند.
وی با بیان اینکه به دلیل جانبازی، مشکلات کمتری در حوزه درمان و بیمه داریم خاطرنشان کرد: تشکل‌های ویژه سالمندان و بازنشستگان در شهر‌های کوچک موفق نمی‌شود و تنها افراد معدودی این تشکل‌ها را می‌چرخانند.
این بازنشسته با اشاره به اینکه وقتی برای جوانان شغل نیست چطور می‌توان برای سالمندان منبع درآمدی تعریف کرد؟ اضافه کرد: برای کار کردن و درآمدافزایی مشکل نداریم، اما در حال حاضر شغلی برای ما وجود ندارد.
وی با بیان اینکه در دورهمی‌ها شرکت می‌کنیم و سعی داریم مشکلات روحی و روزمرگی بر ما غلبه نکند افزود: در دورهمی‌ها اغلب از خاطرات جوانی و کودکی تعریف می‌کنیم و وقت می‌گذارنیم.
مجتبی مشایخی، سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی نیز اظهار کرد: بازنشستگان و سالمندان وضعیت خوبی ندارند، ما از بین آن‌ها بهترین شرایط را داریم که هر روز در دو نوبت دور هم جمع می‌شویم و گپ‌و‌گفت: می‌کنیم.
وضعیت بازنشستگان بهبود نمی‌یابد، چراکه مشکلات جوانان حل نشده است
وی با بیان اینکه سالمندانی که در خانه می‌مانند شرایط روحی خوبی ندارند افزود: این افراد در کمال ناراحتی و عصبانیت هستند و روز‌های خوبی را پشت سر نمی‌گذارند.
سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی ارتش با اشاره به اینکه دور هم بودن سالمندان یک نعمت است تصریح کرد: به نظر نمی‌رسد اوضاع و احوال بازنشستگان بهبود یابد، چرا که مشکلات جوانان هنوز باقی است.
وی با بیان اینکه هزینه تحصیل فرزندان دانشجو برای بازنشسته‌ها بسیار سنگین است ادامه داد: پس از پرداخت این هزینه‌ها، جوانان بیکار می‌مانند و این برای والدین دغدغه بسیار بزرگی است.
مشایخی با اشاره به اینکه زمستان و تابستان دور هم جمع می‌شویم خاطرنشان کرد: البته زمانی هم کوهنوردی می‌کردیم، اما با درد زانو و پا مواجه شدیم و تصمیم گرفتیم به همین دورهمی در محوطه آرامگاه بسنده کنیم.
سالمندان و بازنشستگان جزو اقشار مهم جامعه به شمار می‌روند افرادی سرشار از تجربیات سالیان سال کار و زندگی که حضورشان برای جوانان بسیار ارزشمند است، فرصتی که باید از آن بهره برد و نسبت به این همه تجربه بی‌تفاوت نبود.
این قشر در همدان در محوطه آرامگاه بوعلی دور هم جمع می‌شوند و بر اساس تیپ فکری‌شان گروهی درخور خود می‌یابند و به گپ و گفت و خاطره‌گویی می‌پردازند. البته این اقدام مهم و ارزشمند است چراکه در خانه ماندن و منزوی شدن سالمندان نیز آفتی جبران‌ناپذیر است.
به دلیل کوتاهی و قصور دولتمردان جای خالی تشکل‌ها و کانون‌های فعال برای استفاده بهینه از زمان این قشر به شدت احساس می‌شود، مسوولان همدان باید با سرعت هرچه بیشتر اماکن امن و فرهنگی مطلوب برای حضور بازنشستگان و سالمندان ایجاد کنند.
این قشر علاوه بر افسردگی، غلبه بیماری و هزینه‌های گزاف دوا و درمان دغدغه فرزندان تحصیلکرده بیکار نیز بر دوششان سنگینی می‌کند، بنابراین حفظ شأن و شخصیت این افراد و ایجاد مراکز رفاهی در حد امکان از وظایف مهم دولت محسوب می‌شود، اتفاقی که خبری از آن نیست و حرف از سالمندان منتهی می‌شود به یک روز در سال!
به گزارش فارس، آرامگاه بوعلی پاتوق مردان و زنان سپیدمویی است که اغلب بازنشستگان ادارات دولتی و نهاد‌های خصوصی هستند. برخی از آن‌ها بیش از ۲۰ سال است بازنشسته شده‌اند. سال‌های طولانی است که سالمندان و بازنشستگان اطراف آرامگاه دورهم جمع می‌شوند و وقت می‌گذرانند.
حوالی ساعت ۱۷ است، خودم را در جمع گروهی ۱۰ نفر می‌گنجانم، وقتی که می‌گویم خبرنگارم، یکی از بازنشستگان کارت شناسایی می‌خواهد، دیگری با خنده می‌گوید که او بازنشسته شهربانی است و به همین دلیل دقیق است. کیفم را زیر و رو می‌کنم تا بالاخره کارتی پیدا کنم، نشان می‌دهم و حالا که یک نفر تأیید کرد بقیه اعضای گروه قبول می‌کنند. ابتدا با «پرویز نوقان» که ۷۳ سال دارد و بازنشسته دارایی سابق است، هم‌کلام می‌شوم.
او زمانی نیز رئیس کانون بازنشستگان استان همدان بود، صحبت‌هایش را درباره وضعیت دوران بازنشستگی و مشکلاتی که دامن این قشر را گرفته این طور آغاز کرد: ۲۰ سال پیش که بازنشسته شدم وضعیت مالی خوب بود چراکه کل بازنشستگان حقوق یکسانی دریافت می‌کردند و پس از تصویب تبصره ۸۵ حقوق رئیس و کارمند معمولی متفاوت شد.
هر روز دو نوبت دور هم جمع می‌شویم
وی با بیان اینکه شرایط فعلی باعث شده کارمندان معمولی با مشکل مالی مواجه شوند افزود: بازنشستگی برای افرادی که فرزندانشان ازدواج کرده و یا شغل داشته باشند، دوران خوبی است، اما برای آن‌هایی که هنوز فرزندانشان با مشکل شغل و ازدواج درگیر هستند، روزگار خوشی نیست.
رئیس سابق کانون بازنشستگان استان همدان با اشاره به اینکه در جمع بازنشسته دارایی، نیروی انتظامی، نیروی هوایی، استانداری و ... حضور دارند تصریح کرد: هر روز از ساعت ۴ بعدازظهر دور هم جمع می‌شویم، البته گاهی صبح‌ها هم دورهمی داریم.
وی ادامه داد: برخی از بازنشستگان در نوبت صبح در فروشگاه‌های فرزند خود مشغول هستند و یا نوه‌های خود را نگهداری می‌کنند، آن‌ها نه تنها درآمدی ندارند بلکه باید هوای فرزندان خود را داشته باشند.
نوقان با بیان اینکه نه متولیان امر به فکر ما هستند و نه خودمان به فکر خودمان خاطرنشان کرد: اکثر سالمندان دچار فرسودگی اعضا و جوارح هستند گاهی در دورهمی‌ها افراد بیمار دچار مشکل می‌شوند و ما با ۱۱۵ تماس می‌گیریم که به بیمارستان منتقل شوند.
وی با اشاره به اینکه بیماری یکی از مسائل سالمندان است گفت: تأمین دارو و هزینه انجام عمل‌های جراحی برای بازنشستگان دشوار است و بیمه‌های تکمیلی به سختی هزینه‌های خدمات پزشکی را پرداخت می‌کنند.
خسرو ملکی، ۷۵ ساله و بازنشسته است، او پیش از پیروزی انقلاب در شهربانی مشغول کار بود، اما به دلایل سیاسی از این مجموعه اخراج می‌شود و به قول خودش به بیابان می‌زند تا از طریق رانندگی امور زندگی‌اش را بگذراند.
وی با بیان اینکه مهمترین دغدغه سالمندان مسائل اقتصادی است اظهار کرد: ما حداقل حقوق را دریافت می‌کنیم و گذران زندگی در این شرایط اقتصادی طاقت‌فرساست.
این سالمند با اشاره به اینکه اکثر سالمندان بازنشسته مشغول جمع‌آوری سوابق کاری خود هستند که اغلب در این حوزه با بی‌مهری‌های مواجه می‌شوند افزود: خدماتی که در زمینه درمانی ارائه می‌شود به طور کامل مشکلات درمانی ما را حل نمی‌کند.
وی با بیان اینکه پدر و مادر تا زمانی که در قید حیات هستند دغدغه فرزندانشان را دارند تصریح کرد: در حال حاضر فرزند تحصیلکرده من بیکار است و یکی از مهمترین دل‌نگرانی‌های من و مادرش محسوب می‌شود.
تشکل‌های ویژه بازنشستگان در شهر‌های کوچک موفق نمی‌شود
محمود دارابی هم با ۶۰ سال سن و ۱۰ سال سابقه بازنشستگی گفت: بیشتر کار‌های خانه را انجام می‌دهم البته هستند افرادی که در دوره سالمندی و بازنشستگی منزوی می‌شوند.
وی با بیان اینکه به دلیل جانبازی، مشکلات کمتری در حوزه درمان و بیمه داریم خاطرنشان کرد: تشکل‌های ویژه سالمندان و بازنشستگان در شهر‌های کوچک موفق نمی‌شود و تنها افراد معدودی این تشکل‌ها را می‌چرخانند.
این بازنشسته با اشاره به اینکه وقتی برای جوانان شغل نیست چطور می‌توان برای سالمندان منبع درآمدی تعریف کرد؟ اضافه کرد: برای کار کردن و درآمدافزایی مشکل نداریم، اما در حال حاضر شغلی برای ما وجود ندارد.
وی با بیان اینکه در دورهمی‌ها شرکت می‌کنیم و سعی داریم مشکلات روحی و روزمرگی بر ما غلبه نکند افزود: در دورهمی‌ها اغلب از خاطرات جوانی و کودکی تعریف می‌کنیم و وقت می‌گذارنیم.
مجتبی مشایخی، سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی نیز اظهار کرد: بازنشستگان و سالمندان وضعیت خوبی ندارند، ما از بین آن‌ها بهترین شرایط را داریم که هر روز در دو نوبت دور هم جمع می‌شویم و گپ‌و‌گفت: می‌کنیم.
وضعیت بازنشستگان بهبود نمی‌یابد، چراکه مشکلات جوانان حل نشده است
وی با بیان اینکه سالمندانی که در خانه می‌مانند شرایط روحی خوبی ندارند افزود: این افراد در کمال ناراحتی و عصبانیت هستند و روز‌های خوبی را پشت سر نمی‌گذارند.
سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی ارتش با اشاره به اینکه دور هم بودن سالمندان یک نعمت است تصریح کرد: به نظر نمی‌رسد اوضاع و احوال بازنشستگان بهبود یابد، چرا که مشکلات جوانان هنوز باقی است.
وی با بیان اینکه هزینه تحصیل فرزندان دانشجو برای بازنشسته‌ها بسیار سنگین است ادامه داد: پس از پرداخت این هزینه‌ها، جوانان بیکار می‌مانند و این برای والدین دغدغه بسیار بزرگی است.
مشایخی با اشاره به اینکه زمستان و تابستان دور هم جمع می‌شویم خاطرنشان کرد: البته زمانی هم کوهنوردی می‌کردیم، اما با درد زانو و پا مواجه شدیم و تصمیم گرفتیم به همین دورهمی در محوطه آرامگاه بسنده کنیم.
سالمندان و بازنشستگان جزو اقشار مهم جامعه به شمار می‌روند افرادی سرشار از تجربیات سالیان سال کار و زندگی که حضورشان برای جوانان بسیار ارزشمند است، فرصتی که باید از آن بهره برد و نسبت به این همه تجربه بی‌تفاوت نبود.
این قشر در همدان در محوطه آرامگاه بوعلی دور هم جمع می‌شوند و بر اساس تیپ فکری‌شان گروهی درخور خود می‌یابند و به گپ و گفت و خاطره‌گویی می‌پردازند. البته این اقدام مهم و ارزشمند است چراکه در خانه ماندن و منزوی شدن سالمندان نیز آفتی جبران‌ناپذیر است.
به دلیل کوتاهی و قصور دولتمردان جای خالی تشکل‌ها و کانون‌های فعال برای استفاده بهینه از زمان این قشر به شدت احساس می‌شود، مسوولان همدان باید با سرعت هرچه بیشتر اماکن امن و فرهنگی مطلوب برای حضور بازنشستگان و سالمندان ایجاد کنند.
این قشر علاوه بر افسردگی، غلبه بیماری و هزینه‌های گزاف دوا و درمان دغدغه فرزندان تحصیلکرده بیکار نیز بر دوششان سنگینی می‌کند، بنابراین حفظ شأن و شخصیت این افراد و ایجاد مراکز رفاهی در حد امکان از وظایف مهم دولت محسوب می‌شود، اتفاقی که خبری از آن نیست و حرف از سالمندان منتهی می‌شود به یک روز در سال!
