مهدی شریفیان گفت: حکیم فردوسی، عامل استحکام و قوت زبان فارسی بوده، به گونه‌ای که اگرشاهنامه سروده نمی‌شد، ازاین زبان اثری به جای نمی‌ماند و مانند سایر کشور‌های تصرف شده، زبان قومی به کنار رانده و مردم به زیان دیگری سخن گفته و می‌نوشتند. 
کد خبر: ۷۰۵۸۲۴
تاریخ انتشار: ۰۱ بهمن ۱۳۹۷ - ۱۰:۵۶ 21 January 2019
یکم بهمن ماه زادروز حکیم توس و استاد سخن ابوالقاسم فردوسی است، این شخصیت بزرگ، تنها مربوط به یک استان و خطه نیست بلکه متعلق به تمام فارسی زبانان است، زیرا وی بیشتر عمر خود را صرف حفظ و ارزش بخشیدن به زبان فارسی کرده است. 

به گزارش ایسنا، به همین مناسبت، عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بوعلی سینا، بیان کرد: حیات زبان فارسی، مدیون فردوسی است. 

وی با اشاره به نقش فردوسی و شاهنامه در اتصال مردم به تاریخ قبل از اسلام، ادامه داد: خدمتی که فردوسی به زبان، دستور و هنجار فارسی کرده سبب جاودانگی آن شده به طوری که اکنون جزء یکی از زبان‌های زنده‌ی دنیا محسوب می‌شود. 

وی با تأکید بر ممتاز بودن فردوسی نسبت به سایر شعرا، افزود: بزرگ‌ترین مزیت وی نسبت به سایرین، سرودن شاهنامه است که در آن افتخارات و ویژگی‌های فرهنگی و قومی ایران را به تحریر درآورده است. 

شریفیان افزود: فردوسی عامل پیوند ایران قبل از اسلام با بعد از آن است، زیرا با قریحه ذاتی و زبردستی خود اشعاری سروده که با خواندن آن به ایرانی و مسلمان بودن خود، افتخار می‌کنیم. 

وی در خصوص هویت بخشی شاهنامه، اظهار کرد: فردوسی با سرودن شاهنامه، به ایرانیانیان یک هویت کامل که تلفیقی از اصالت ایرانی و اسلام است، بخشید. 

این مدرس دانشگاه، در خصوص جایگاه و ارزش شاهنامه، خاطر نشان کرد: کشور ایران با تمام فراز و نشیب‌هایی که داشته، فرهنگی فوق العاده غنی را داراست و اگر کسی بخواهد با روح بزرگ این فرهنگ آشنا شود باید شاهنامه را بخواند، زیرا هیچ اثری، به زیبایی و تکامل آن وجود ندارد. 

وی یادآور شد: شاهنامه، تاریخ ایران را از جنبه‌های اساطیری، پهلوانی و واقعی به گونه‌ای باهم ترکیب کرده که خواننده علاوه بر تاریخ این کشور با اسطوره‌های ایرانی هم آشنا می‌شود. 

شریفیان با بیان اینکه، فردوسی، اسلامی را که اساس آن خردمندی است، معرفی می‌کند، تشریح کرد: ایرانیان از لحاظ مذهبی هم مدیون فردوسی هستند، زیرا اسلام را بر خلاف دیگران که با زبان اشعری و جبر به مردم معرفی کرده‌اند، آن را از لحاظ حکمی بررسی و رواج داده است. 

وی تأکید کرد: از لحاظ دینی و مذهبی، شاهنامه نسبت به سایر آثار از تعادل بهتری برخوردار بوده به گونه‌ای که اخلاص اسلامی در آن به وضوح نمایان است. 

وی در خصوص زندگینامه این شخصیت بزرگ زبان فارسی، ذکر کرد: فردوسی در اواخر قرن ۴ هجری می‌زیست که متأسفانه از وضعیت دقیق خانوادگی وی اطلاعاتی در دسترس نیست. 

وی تصریح کرد: برخلاف نظر بعضی از منتقدان و مورخان، فردوسی هیچگاه شاعر درباری نبوده است. 

شریفیان اضافه کرد: فردوسی طی مدت ۳۵ سال و با هزینه‌ی شخصی خود، حماسی‌ترین اثر ایرانی را خلق کرده، زیرا برای خود رسالت ملی و مذهبی قائل و بر اصولی استوار بوده است. 

وی در ادامه، ذکر کرد: فردوسی در اواخر عمر به دلیل فقر و تنگدستی شاهنامه را به حاکم وقت، محمود غزنوی که فردی ترک تبار و مورد انتقاد حکیم بوده، تقدیم می‌کند که وی به بهانه‌های مذهبی آن را نمی‌پذیرد. 

این مدرس دانشگاه، در پایان، با اشاره به علت قرار گرفتن مزار فردوسی در باغ خود، گقت: حکیم توس در اواخر عمر خود به دلیل مواجهه با گروه‌های مذهبی و طرد شدن از جانب آنان، از دفن شدن در مزار مسلمانان محروم و در منزل خود به خاک سپرده شد.
اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار