امشب وقت لذت‌بردن از زندگی برای ما و یوزهاست. عراق، هرچند راهی دور بعد شده و حتی شکست برابر ایران هم خیلی طعم پیروزی بزرگ سال ۹۳ را از آن‌ها نخواهد گرفت، اما خوب می‌داند که شکست احتمالی برابر ایران مدل ۲۰۱۹، راهش را برای ادامه زندگی در جام ملت‌ها دشوار خواهد کرد و لذت زندگی قهرمانانه در امارات را از آن‌ها می‌گیرد.
سوم بهمن ماه ۱۳۹۳ را هیچ‌موقع تاریخ پرفراز و نشیب فوتبالِ خسته، اما امیدوار ایران از یاد نخواهد برد؛ آن روز دراماتیک، ناگوار و البته ماندگار که به تک‌تکمان ثابت کرد می‌توان با تکیه بر اراده ایرانی، تحت هر شرایطی که باشی بجنگی، به ناامیدی پشت پا بزنی، زندگی را ادامه دهی و از سیاهی، سفیدی بسازی!
به گزارش ایسنا، فوتبال، بازی تلخی‌ها و شیرینی‌هاست. مرگ و زندگی‌ها، برد و باخت‌ها و لحظه‌های بالا و پائین. سوم بهمن ۹۳ و در یک بیشتر از ۱۲۰ دقیقه تاریخی، همه چیزِ فراتر از تصور و رویا را، در چمن کانبرای استرالیا به چشم مشاهده کردیم.
زمانی که مهرداد پولادی را از دست دادیم و رویاهایمان بر باد رفت؛ وقتی ۲ بار به بازی‌ای که دیگر هیچ امیدی به آن نداشتیم برگشتیم، آن موقع که بازی اقبال را در ضیافت پنالتی‌ها باختیم و لحظه‌ای که داور با پنبه سرمان را برید، بیش از همیشه دریافته بودیم که در فوتبال باید مردانه بایستی و جنگنده باشی تا با اتفاقات بی‌رحمانه‌اش استوارانه کنار بیایی.
در آن ۱۲۰ دقیقه ناهمگون و ناجور هرچه زدیم جواب داد، اما در ضربات کشنده پنالتی، هر زحمتی که به خرج دادیم به در بسته خورد و تفاوت آن روز ما و عراق دقیقا همین‌جای کار بود: اینکه فوتبال، آن روز برای ما جورپیشه بود و برای عراق خوشخو.
حالا امروز قصه متفاوت است. امروز نگاه هیچ‌کداممان به عراقی که پیش روست مثل چهار سال قبل نیست. بازی سال ۹۳ هرچقدر برای ما مهم بود، امروز متفاوت‌تر، خاص‌تر و آلرژیک‌تر است؛ با یک نگاه انتقام‌جویانه و حسی مالامال از کینکشی روزی که هم زمینش بودار بود و هم داورش با ما انگار دشمن!
اینکه امروز در اندیشه انتقام و تقاص روزی هستیم که اشکمان را در آورد، شاید از نگاه بازیکنی مثل سردار آزمون و فقط صرف اینکه حساسیت را به ساق پای ملی‌پوشان تزریق نکند، تنها به مثابه یک فکر و خیال باشد، اما واقعیت همانی است که همه ما به آن فکر می‌کنیم. با این حال فراموش نخواهیم کرد که ماموریت اصلی امروز ما اول صدرنشینی است و بعد بازپس‌گیری انتقام از تیمی که زهر بازیکنان جذابش همچون بشار و همام با بازی چشم‌نوازشان بسیار خطرناک و حتی کشنده است.
با این حال اگر می‌خواهیم نگاهی فراتر از بازی با عراق داشته باشیم و تنها با قهرمانی در امارات از زندگی لذت ببریم و بشکن بزنیم، باید صدرنشین گروه خود شویم، حتی شده با تساوی برابر عراق و پشت پا زدن به انتقام از همسایه. چراکه امروز در جایی از روزگار ایستاده ایم که صدرنشینی در گروه از نان شب برایمان واجب‌تر است و راه قهرمانی دقیقا از همین‌جا می‌گذرد.
امروز باید قهرمان گروه خود شویم تا چند روز دیگر لذت قهرمانی در قاره را با خیابان‌های ایران تقسیم کنیم. امروز صدرنشین گروه می‌شویم و فردا صدرنشینی و قهرمانی در قاره را تجربه می‌کنیم با ایستادنی بالاتر از چشم‌بادامی‌ها، عرب‌ها و حتی مدافع عنوان قهرمانی که امسال هیچ‌چیزش در قامت یک مدعی نیست.
امشب وقت لذت‌بردن از زندگی برای ما و یوزهاست. عراق، هرچند راهی دور بعد شده و حتی شکست برابر ایران هم خیلی طعم پیروزی بزرگ سال ۹۳ را از آن‌ها نخواهد گرفت، اما خوب می‌داند که شکست احتمالی برابر ایران مدل ۲۰۱۹، راهش را برای ادامه زندگی در جام ملت‌ها دشوار خواهد کرد و لذت زندگی قهرمانانه در امارات را از آن‌ها می‌گیرد.
به گزارش ایسنا، فوتبال، بازی تلخی‌ها و شیرینی‌هاست. مرگ و زندگی‌ها، برد و باخت‌ها و لحظه‌های بالا و پائین. سوم بهمن ۹۳ و در یک بیشتر از ۱۲۰ دقیقه تاریخی، همه چیزِ فراتر از تصور و رویا را، در چمن کانبرای استرالیا به چشم مشاهده کردیم.
زمانی که مهرداد پولادی را از دست دادیم و رویاهایمان بر باد رفت؛ وقتی ۲ بار به بازی‌ای که دیگر هیچ امیدی به آن نداشتیم برگشتیم، آن موقع که بازی اقبال را در ضیافت پنالتی‌ها باختیم و لحظه‌ای که داور با پنبه سرمان را برید، بیش از همیشه دریافته بودیم که در فوتبال باید مردانه بایستی و جنگنده باشی تا با اتفاقات بی‌رحمانه‌اش استوارانه کنار بیایی.
در آن ۱۲۰ دقیقه ناهمگون و ناجور هرچه زدیم جواب داد، اما در ضربات کشنده پنالتی، هر زحمتی که به خرج دادیم به در بسته خورد و تفاوت آن روز ما و عراق دقیقا همین‌جای کار بود: اینکه فوتبال، آن روز برای ما جورپیشه بود و برای عراق خوشخو.
حالا امروز قصه متفاوت است. امروز نگاه هیچ‌کداممان به عراقی که پیش روست مثل چهار سال قبل نیست. بازی سال ۹۳ هرچقدر برای ما مهم بود، امروز متفاوت‌تر، خاص‌تر و آلرژیک‌تر است؛ با یک نگاه انتقام‌جویانه و حسی مالامال از کینکشی روزی که هم زمینش بودار بود و هم داورش با ما انگار دشمن!
اینکه امروز در اندیشه انتقام و تقاص روزی هستیم که اشکمان را در آورد، شاید از نگاه بازیکنی مثل سردار آزمون و فقط صرف اینکه حساسیت را به ساق پای ملی‌پوشان تزریق نکند، تنها به مثابه یک فکر و خیال باشد، اما واقعیت همانی است که همه ما به آن فکر می‌کنیم. با این حال فراموش نخواهیم کرد که ماموریت اصلی امروز ما اول صدرنشینی است و بعد بازپس‌گیری انتقام از تیمی که زهر بازیکنان جذابش همچون بشار و همام با بازی چشم‌نوازشان بسیار خطرناک و حتی کشنده است.
با این حال اگر می‌خواهیم نگاهی فراتر از بازی با عراق داشته باشیم و تنها با قهرمانی در امارات از زندگی لذت ببریم و بشکن بزنیم، باید صدرنشین گروه خود شویم، حتی شده با تساوی برابر عراق و پشت پا زدن به انتقام از همسایه. چراکه امروز در جایی از روزگار ایستاده ایم که صدرنشینی در گروه از نان شب برایمان واجب‌تر است و راه قهرمانی دقیقا از همین‌جا می‌گذرد.
امروز باید قهرمان گروه خود شویم تا چند روز دیگر لذت قهرمانی در قاره را با خیابان‌های ایران تقسیم کنیم. امروز صدرنشین گروه می‌شویم و فردا صدرنشینی و قهرمانی در قاره را تجربه می‌کنیم با ایستادنی بالاتر از چشم‌بادامی‌ها، عرب‌ها و حتی مدافع عنوان قهرمانی که امسال هیچ‌چیزش در قامت یک مدعی نیست.
امشب وقت لذت‌بردن از زندگی برای ما و یوزهاست. عراق، هرچند راهی دور بعد شده و حتی شکست برابر ایران هم خیلی طعم پیروزی بزرگ سال ۹۳ را از آن‌ها نخواهد گرفت، اما خوب می‌داند که شکست احتمالی برابر ایران مدل ۲۰۱۹، راهش را برای ادامه زندگی در جام ملت‌ها دشوار خواهد کرد و لذت زندگی قهرمانانه در امارات را از آن‌ها می‌گیرد.
