عین اله حسین زاده
« ن و القلم و ما یسطرون: سوگند به ن و سوگند به قلم و آنچه که به‌وسیله قلم می‌نویسند. جایگاه قلم تا حدی والا و ارزشمند است که خداوند متعال در قرآن کریم به آن قسم‌خورده و این امر نشانگر نقش هدایت و رهبری قلم می‌باشد».
در طول تاریخ بسیاری از نویسندگان با نگارش یک کتاب و مقاله‌ای موجب ایجاد یک تحول شگرف در جامعه شده‌اند. در سایه روشنگری و نوشتن شفاف برخی عملکرد رهبران و پرداختن به برخی عملکردهای نامناسب مدیران و مسئولان برای هر جامعه توسعه و پیشرفت قابل‌تصور می‌باشد و در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته به این امر توجه ویژه شده که « نویسندگان، خبرنگاران و قلم‌به‌دستان در جامعه از جایگاه والا و مورداحترام برخوردارند» و در سایه تلاش و کوشش و اطلاع‌رسانی آنها بسیاری از معضلات جامعه بیان و نسبت به اصلاح امور اقدام و مسیر توسعه شتابان جلو رفته است. در کشورهای توسعه‌یافته خبرنگاران را هم‌ردیف مدیران قرار داده و جریان آزاد اطلاع‌رسانی حکم‌فرما می‌باشد.
ولی متأسفانه در کشورهای توسعه‌نیافته و درحال‌توسعه و به عبارتی جهان سوم شاهد بدترین وضعیت ممکن برای فعالیت و اطلاع‌رسانی آزاد اصحاب قلم و رسانه هستیم و مسئولانی که در رأس آن جوامع قرار دارند با کوچک‌ترین انتقاد و نگارش مطلب و مقاله و نوشته‌ای بلافاصله واکنش نشان داده و این امر موجب شده تا شان و منزلت اصحاب قلم و نویسندگان و خبرنگاران به پایین‌ترین مرحله تنزل یابد و عملاً چیزی به نام «جریان آزاد اطلاع‌رسانی» نداریم و با کوچک‌ترین انتقاد از نویسندگان و قلم‌به‌دستان و خبرنگاران شکایت می‌شود.
متأسفانه در دو دهه اخیر شاهد هستیم که شغل خبرنگاری و نویسندگانی و قلم‌فرسایی به‌عنوان یک حرفه در حرف و دستورالعمل‌ها و نوشتار آمده، ولی به‌عنوان یک شغل ثابت و پردرآمد نبوده و افرادی که در حال فعالیت در این عرصه هستند، بیشتر از روی علاقه و یا به‌صورت شغل سوم و برای دل‌خوشی خودشان مبادرت به این کار می‌کنند و کسانی که واقعاً در جریان آزاد اطلاع‌رسانی فعالیت دارند با زحمت و مشقت بسیار به عمر رسانه‌ای خود ادامه می‌دهند.
بنده به‌عنوان یک نویسنده - روزنامه‌نگار- خبرنگار و فعال مطبوعاتی که دقیقاً 17 سال افتخار فعالیت قلم‌فرسایی را برای توسعه استان و شهرم و کشورم دارم: به این نکته بسیار مهم پس از سال‌ها تلاش و بررسی دست‌یافته‌ایم که «حقیقت امر این است که توسعه هر جامعه به توسعه فرهنگی و پختگی مطبوعات و داشتن مطبوعاتی پویا و خبرنگارانی جسور و آگاه و عدم وابستگی مالی به دستگاه و نهادها هست و تا زمانی که این موارد نباشد، نباید انتظار توسعه داشت».
وقتی یک تخلف و مشکلی در یک نهاد و سازمان و دستگاه اتفاق می‌افتد و مدیری کاری خلاف عرف و قانون می‌کند به نظرم نباید دولت و حکومت را موردانتقاد قرارداد، باید سراغ قلم‌به‌دستان و خبرنگاران و مطبوعات رفته و آنها را مورد مواخذه قرار بدهیم، زیرا قطع یقین این ما هستیم که به وظیفه نظارتی و رسالت خبرنگاری عمل‌نکرده‌ایم!
وقتی تخلفات شورای اسلامی شهر و شهرداری تبریز، مرند و چند شهر دیگر استان را می‌شنویم و در سطح وسیع رسانه‌ای می‌کنیم، چرا به این فکر نمی‌کنیم وظیفه ما بود قبل از وقوع این اتفاقات تلخ، نسبت به روشنگری و بیان حقایق عمل نماییم؟ متأسفانه در حال حاضر وضعیت مطبوعات استان چندان قابل‌تعریف و توصیف نبوده و نیست.
بسیاری از خبرنگاران و مدیران مسئول، به استخدام شهرداری و برخی سازمان‌ها درآمده‌اند، آیا وقتی خبرنگاری حقوق‌بگیر یک سازمان باشد می‌تواند انتقاد از عملکرد نامناسب آن سازمان بکند؟ جواب این سؤال کاملاً مشخص هست، خیر.
پرسش من از قلم‌به‌دستان، نویسندگان، خبرنگاران و فعالان مطبوعات این است: « آیا به رسالت خود در روشنگری و هدایت جامعه عمل نموده‌اید؟
قطع یقین جواب این سؤال برای همه مشخص هست. ولی شاید برخی‌ها هم پاسخ‌های متفاوتی داشته باشند که برای ما قابل‌احترام است، اما نکته جالب در این است: «اگر جامعه بزرگ مطبوعات و رسانه‌ای و قلم‌به‌دستان به رسالت و تعهد خود در جامعه عمل کرده بودند امروز شاهد برخی اخبار ناگوار در عرصه مدیریت، اقتصاد، فرهنگ، مدیریت شهری و ... نبودیم؟»
ختم کلام اینکه، این تلنگری برای همه جامعه بزرگ مطبوعات و رسانه‌ای و قلم‌به‌دستان است که بیشتر به رسالت خبرنگاری و مطبوعاتی خود توجه کنند و تعهد و صداقت و نترس بودن را سرلوحه کار خود قرار دهند تا شاهد بازگشت جامعه بزرگ مطبوعات و رسانه‌ای و قلم‌به‌دستان به جایگاه خود و بازشناسی آن و درنهایت عملیاتی نمودن آن در عرصه‌های مدیریت، اقتصاد، فرهنگ، مدیریت شهری و ... کشور باشیم انشالله.
امید است، همکاران محترم مطبوعاتی و مدیران بلافاصله بعد از خواندن مقاله فوق موضع نگیرند و با صحه صدر در جهت اصلاح امور اقدام نمایند.
منبع: تابناک
